แทร็ก 14/16 (2)

พระอาจารย์

14/16 (570415D)

(แทร็กชุดต่อเนื่อง)

15 เมษายน 2557

(ช่วง 2)

(หมายเหตุ : ต่อจากแทร็ก 14/16 ช่วง 1

http://ngankhamsorn14.blogspot.com/2015/07/1416-570415-d-15-2557-1-2.html

โยม –  แล้วเราจะเขียนใบลา

พระอาจารย์ –  จะเขียนใบลาออกจากโลก แต่ยังเขียนไม่เสร็จ มันแบบ... "เสียดายว่ะ พวกเหล่านี้ แหม ถ้าไปก็คงไม่ได้เจอกันสิ"  เอ้า มึงจะออกมั้ยนี่ 

พอเจ้าหน้าที่เขาเร่งรัดมา มันก็บอกเจ้าหน้าที่ว่า “คือว่าหนูปากกาหมึกหมดค่ะ” เอ้า อ้างข้างๆ คูๆ ไม่กล้าเขียน พอจะจรดปากกา ถึงขั้นสุดท้ายจะลงลายเซ็นนี่ “ฮื้อ ถ้าเซ็นนี่กูไม่กลับมาเกิดในโลกเลยนะ” 

ก็เลยตัดสินใจแล้ว ตัดสินใจเล่า อยู่อย่างนั้น...บางทีเป็นปี หลายปีนะ ...ซึ่งระหว่างนั้นมันก็มองโดยรอบข้างไปตลอด ก็ยิ่งมองยิ่งไม่น่าอยู่ว่ะโลก อือ ยังไงดีๆ ...มันกว่าจะตัดใจลงชื่อกันได้นี่

แล้วนี่คือแค่ลงชื่อในแบบฟอร์มแรกนะ ...ไม่ใช่แบบฟอร์มสุดท้ายนะ ยังอีกหลายฟอร์ม กว่าจะ...เออ คุณออกจากงานโดยเบ็ดเสร็จแล้ว ออกจากโลกนี้โดยเบ็ดเสร็จแล้ว

แต่นี่พวกเราแค่ยื่นใบสมัครเปล่าๆ ยังเป็นแบบฟอร์มเปล่าๆ อยู่นะ เข้าใจมั้ยว่า มันมีอะไรที่คอยเหนี่ยวรั้งอยู่มาก แล้วเรายังข้องคา แล้วเรายังเสียไม่ได้ ยังตัดไม่ได้ 

มันยังมี something else อยู่...เยอะแยะๆ ... ยังมีทั้ง something right – something wrong กับบุคคลบ้าง กับวัตถุบ้าง แม้แต่อารมณ์ที่จับต้องไม่ได้บ้าง ...ทุกอย่างมันยังมีเงื่อนงำอยู่ในนั้น 

เพราะนั้น...อะไรที่ยังมี ตรงนั้นน่ะจะเป็นตะขอ เกี่ยวเราไว้ ...เมื่อใดที่ไม่มี ตรงนั้นจะไม่มีตะขอ ที่จิตเราจะไปเกาะเกี่ยว

โยม –  แล้วอาจารย์คะ หนูอ่านประวัติบุรพจารย์น่ะ คือก็ไม่ได้อ่านละเอียดน่ะค่ะ แต่ว่าท่านแต่ละองค์นี่ท่านตัดได้ คือท่านบวชมาตั้งนาน

พระอาจารย์ –  แล้วไปมีปัญหาอะไรกับบุรพจารย์ (หัวเราะกัน)

โยม –  คือไปอ่านประวัติบรมครู นี่มันไม่มีอะไรมาติดข้องเลยหรือ

พระอาจารย์ –  บวชกาย - บวชใจ ...บวชกายไม่ได้ บวชใจได้  

ถ้าจะให้สมบูรณ์ บวชทั้งกายและใจ  แต่ถ้าไม่สมบูรณ์ ไม่ได้หมายความว่าบวชใจไม่ได้  แต่ถ้าบวชกายอย่างเดียวแล้วไม่บวชใจ ก็ไม่สมบูรณ์  แต่ถ้าบวชใจถึงไม่ได้บวชกาย...ก็สมบูรณ์ได้

บารมี วาสนา กรรมวิบาก เนกขัมมะบารมี เป็นหนึ่งในบารมี หนึ่งในสิบ เนกขัมมะแปลว่านักบวช บรรพชิต ถือเพศถือพรตพรหมจรรย์ งดการเสพประเวณี เหล่านี้คือเนกขัมมะ

ผู้ที่บำเพ็ญเนกขัมมะมานาน มามากในอดีต จึงส่งผลให้เป็นนักบวชต่อ ส่วนผู้ที่ไม่ได้เข้มข้นในการบำเพ็ญเนกขัมมะธรรม จึงมักจะติดข้องกับบุคคล ชายติดหญิง หญิงติดชาย มันจึงอีรุงตุงนัง

แต่บอกแล้วไง มันเป็นเรื่องภายนอก ซึ่งถึงมันเป็นเรื่องรุงรัง แต่ไม่พอให้ปิดบังมรรคและผล คือการบวชภายในหรอก ...เพราะนั้นต้องประเมินให้ตรงตามสภาพ

ว่าความเป็นจริงในโลก ความเป็นจริงของในอดีตในอนาคตที่ประกอบกระทำตามเหตุและปัจจัยนี่ มันส่งผลอย่างไรต่อสัตว์บุคคลแต่ละท่านแต่ละบุคคลไม่เหมือนกัน

แต่เหตุปัจจัยนี้ถือว่าเป็นเพียงเหตุปัจจัยภายนอก ไม่ได้เป็นตัวขัดขวางปิดบังเหตุปัจจัยภายในขององค์มรรค เพื่อให้เกิดความเข้าไปถึงคำว่าบวชที่แท้จริงคือบวชใจ หรือเป็นเนกขัมมะขั้นสูงสุด ที่เรียกว่าเป็นปรมัตถะ

เพราะนั้นการที่ทำความรู้อยู่ในที่เดียว คือกายเดียว ปัจจุบันกายเดียว โดยที่ไม่ให้จิตออกไปข้องแวะ กับสัตว์บุคคล วัตถุใดเลย จิตดวงนั้นเรียกว่าจิตหนึ่ง จิตเอก จิตดวงเดียว ไม่มีคู่ ไม่มีสอง

จึงเรียกว่าจิตดวงนั้นน่ะถือเป็นเพศพรหมจรรย์ บริสุทธิ์ คำว่าบริสุทธิ์คือพรหมจรรย์ นั่นน่ะคือจิตนักบวชในคราบของนักบ้าน ... เข้าใจรึยัง คำว่า บวชนอก กับ บวชใน

เพราะนั้นการทำความรู้ตัวนี่ก็คือการทำเนกขัมมะ แต่ว่าเป็นการเนกขัมมะภายใน ไม่ใช่เนกขัมมะด้วยการนุ่งขาวนุ่งเหลืองแล้วไปอยู่สันโดษในป่า นั่นคือเนกขัมมะภายนอก ซึ่งอย่างนี้มีเป็นแสนแล้วพระน่ะ

แต่เนกขัมมะภายในนี่นับไม่ได้ หาเป็นตัวเลขแทบไม่ได้น่ะ ...คือหาแทบไม่ค่อยเจอเลย (หัวเราะกัน) ไม่ใช่มีไม่ประมาณ แต่หาไม่ได้ คือส่องหาก็แล้ว เอากล้องจุลทรรศน์ส่องแล้ว มันไปอยู่ไหนกันหมดวะ

โยม –  ไม่ค่อยมี มีแต่น้อยมาก

พระอาจารย์ –  เห็นมั้ย มันไม่เกี่ยวนะ เดี๋ยวนี้  เป็นพระหรือเป็นฆราวาส กิเลสมาก-น้อยกว่ากันไม่เท่าไหร่หรอก คือเพื่อนกันเลยน่ะ ไม่ได้แตกต่างกันแล้ว

บวชแบบไปเข้านิพพานกอดหมอนอยู่นั่น รู้จักนิพพานกอดหมอนมั้ย ฟี้ๆ หลับพริ้ม นิพพานกอดหมอน นิพพานบนหมอน อยู่ในปางนารายณ์บรรทมสินธุ์ นี่เป็นปางหนึ่งของพระนารายณ์เลยนะ 

เพราะนั้นน่ะ พูดให้เข้าใจว่าเมื่อเราบวชนอกไม่ได้ มีเครื่องรุงรังมากมาย ...แต่อย่ามาถือว่าเป็นข้อห้ามข้อเว้นในการบวชภายใน 

คือรักษาใจหนึ่งไว้...โดยอาศัยกายหนึ่งนี่มาเป็นคู่ ...อย่าเอากายคนอื่นมาเป็นคู่ ทั้งความคิด ทั้งภายนอก แค่นั้นเอง แล้วก็ดำเนินไป เดี๋ยวก็เข้าถึงความบวชที่แท้จริงของใจ 

ที่ดำรงอยู่ด้วยความเป็นหนึ่ง บริสุทธิ์ และเป็นกลาง ต่อทุกสรรพสิ่ง ไม่ซ้ายไม่ขวา ไม่มากไม่น้อยกว่ากัน กับการปรากฏของธรรมเบื้องหน้า...ทุกธรรมไป

ไปอ่านมาก ก็ฟุ้งมาก ติดมาก กังวลมาก ดูตัวเองต่ำต้อยลงเรื่อยๆ การภาวนายากขึ้นเรื่อยๆ ในความเห็นจะเป็นอย่างนั้น ...นี่เกิดภาวะที่เรียกว่า ไม่ฉลาดในการตื่นและรับรู้

เพราะมันไม่มีปัญญาตีความมาเป็นกลางกับตัวเองได้  มันจะมองเป็นคนอื่นดีกว่า สูงกว่า แล้วเราป่ายปีนเอื้อมกระโจนไปไม่ถึง ...จึงยิ่งอ่านยิ่งท้อถอยในตัวเอง

แรกๆ นี่ศรัทธา แรกๆ มันขยัน แต่พอทำแล้วมันไปเทียบกับท่าน มันดูคนละเรื่องกันเลย …นี่คือธรรมส่วนบุคคล ไม่เหมือนกัน แต่ละท่านแต่ละองค์ ท่านบำเพ็ญบารมีมาต่างกัน

เพราะอะไร ท่านถึงมาเป็นนักบวชโดยเต็มรูปแบบ ...เพื่อการสั่งสอนต่อไป เพื่อธำรงมรรค ธำรงศีลสมาธิปัญญา ให้แก่คนโดยทั่วไปเป็นหลัก 

ซึ่งไม่ใช่หน้าที่ของเรา...นักบ้าน...หลุดพ้นพอตัว พูดคุยแต่ในหมู่แวดวง ...แค่นั้นน่ะพอแล้ว ไม่สามารถขจรขจายธรรม

แต่ว่าท่านเหล่านั้น ครูบาอาจารย์เหล่านั้น บรมครูท่านเหล่านั้น ท่านบำเพ็ญบารมีมาเพื่อการนี้ด้วย ...ท่านจึงต้องเป็นเนกขัมมะเต็มรูปแบบ เพื่อประโยชน์ในธรรม

ในการชี้ธรรมกับสัตว์โลก ...เป็นธรรมทายาทสืบทอดอายุพระศาสนา คืออายุของความชัดเจนขององค์มรรค ...ซึ่งอายุพระศาสนา ไม่จำเป็นต้องเป็นพระเต็มตัวหรอก 

แล้วไม่ใช่มีเงินซะอย่างทำได้หมด สร้างวัดสร้างอะไร อลังการ เดี๋ยวนี้มันก็ยังสร้าง...เอาพระพิฆเนศไปอยู่ในวัด องค์ใหญ่เลย สีชมพู๊ชมพู ตามคุณลักษณะเด๊ะเลย ใหญ่กว่าพระอีก 

ราหูก็ขึ้นแท่น แถมยังมีการปลุกปั้น ชูชก เอามาห้อยคอ แหมมันช่างมีปัญญาล้ำ เต่าอีกยังเงี้ย กิเลน มังกร สร้างกันเข้าไป มีเงินซะอย่างทำได้หมด ถาวรวัตถุ

ไอ้สืบอายุพระศาสนาอย่างงี้ ถ้าพระพุทธเจ้ามาเจออย่างนี้ คงว่า ตายแล้ว นี่ สอนมาได้แค่นี้เองเหรอเนี่ย เดินท่องๆ ไปตามถนนหนทาง หาจิตอริยะสักดวง มันไปไหนกันหมดวะ 

นี่ จุดประสงค์ของการสืบอายุพระศาสนาจริงๆ คือสืบจิตอริยะ สืบพระธรรม คือมรรคผลและนิพพาน เหล่านี้คืองานที่ครูบาอาจารย์ท่านปรารถนาไว้...โดยเต็มรูปแบบ

เพราะนั้นจะไปเลียนแบบท่านไม่ได้ เพราะบารมีเราไม่ได้วางไว้ทางนั้น บารมีแค่หลุดพ้นจำเพาะตัวไป ...ซึ่งคำว่าหลุดพ้นจำเพาะตัวไป เรียกว่าไม่ต้องลงทุนมาก เข้าใจมั้ย

โปรดักชั่นไม่ต้องใหญ่ เป็นพวก independence แบบงานอิสระ แบบหนังไม่มีค่าย เข้าใจมั้ย โปรดักชั่นไม่สูง พอให้มีคนดูล่ะวะ และกูทำเองกูดูเองรู้เรื่อง คนอื่นอาจจะไม่รู้เรื่องไม่เป็นไร

แต่ไม่ได้นะสำหรับครูบาอาจารย์นี่ โปรดักชั่น นี่ เลิศ อลังการ เรียกว่าพร้อมหมดไม่มีที่ติ งานสร้างนี่ไม่มีที่ติ หาที่ติได้ยาก ไม่รู้จักเลยว่าใช้มุมกล้องหรือเอฟเฟคท์ตรงไหน นี่จริงล้วนๆ เลย

จึงดึงคนได้พะเรอเกวียนเลย อย่างน้อยดึงด้วยโปรดักชั่นไว้ก่อน เข้าใจมั้ย เรียกแขกไว้ก่อน แล้วเดี๋ยวของจริงค่อยมาทีหลัง ตามมาเองน่ะ ไม่ตามเดี๋ยวก็ยัดให้ ท่านมีทางของท่านเอง

แต่ของพวกเรามันประเภทหนังนอกค่าย คือไม่ได้ทำไปประกวดออสการ์ ลูกโลกทองคำ ปาล์มทอง สิงโตทอง คือดีไม่ดี ทำเองดูเอง รู้เรื่องคนเดียว แล้วก็จบไป แค่นั้นพอแล้ว

ไม่จำเป็นต้องบวชนอก ...แต่บวชในอย่างเดียว รักษากายใจล้วน  นั่นน่ะเนกขัมมะขั้นสูงสุดที่เรียกว่าปรมัตถะ 

หรือมีเวลาก็มานุ่งขาวห่มขาวบ้างเป็นครั้งคราวไป ให้มันดูมียูนิฟอร์มหน่อย ...เข้าใจคำว่ายูนิฟอร์มมั้ย

โยม –  ดูมีพวกหน่อย

พระอาจารย์ –  คือเข้าใจมั้ย คำว่ารูปแบบของการปฏิบัติหรือว่ายูนิฟอร์มนี่ ...เหมือนคนที่เป็นทหารแล้วแต่งเครื่องแบบเต็มยศนี่

โยม –  ดูดี มันเท่ห์

พระอาจารย์ –  ไม่ใช่ดูดีอย่างเดียวนะ ...แต่ระหว่างที่มันแต่งชุดทหารเต็มยศนี่ แล้วมันจะเดินเข้าอาบอบนวดแบบองอาจผ่าเผยมั้ย

โยม –  เข้าไม่ได้ ...อาย

พระอาจารย์ –  เข้าใจแล้วใช่มั้ย ...เพราะนั้นรูปแบบของการปฏิบัตินี่ เหมือนกับเรากำลังอยู่ในยูนิฟอร์มนี้ จิตนี่ที่มันจะไประเหเร่ร่อน หรือปล่อยปละละเลยแบบไร้การควบคุมซะทีเดียวเลยนี่ มันละอายต่อตัวเอง 

นี่มันคล้ายๆ อย่างนั้น จึงเรียกว่าเป็นเครื่องช่วยนอกๆ ซึ่งบางครั้งมันก็จำเป็น การนั่งสมาธิ การเดินจงกรมเป็นกิจวัตร หรือมีเวลาว่างบ้างก็มาอยู่วิเวกในวัดในป่าอย่างนี้ เรียนรู้กายใจของตนเองไป 

มองไปทางไหนก็เห็นแต่ต้นไม้ มองไปที่ไหนก็มองเห็นแต่อากาศ มันก็เลยเห็นแต่กายใจตัวเองชัดที่สุด เพราะมันไม่เห็นกายคนอื่น นี่ ก็ต้องใช้เวลาอย่างนั้นบ้าง เพื่อให้เกิดความรู้อยู่กับเนื้อกับตัวได้ง่ายขึ้น

แล้วพอหมดเวลาก็ อ่ะ ทีนี้ออกศึก เดี๋ยวเตรียมกลับไปก็ออกศึกล่ะวะ (หัวเราะกัน) ...เตรียมเอาไว้เถอะ ลับมีดให้คมไว้เถอะ ไม่ใช่ชักออกมา...

โยม – (หัวเราะกัน) มีแต่ปลอก

พระอาจารย์ –  คืออย่างเขาว่าคมในฝัก แต่...เอ๊ ไอ้นี่สนิมเต็มฝัก ดีไม่ดี กูชักเองบาดทะยักกินกูเอง

อย่าให้มันเสียท่านักภาวนา ใช่มั้ย ตั้งท่ามาแบบว่า “หนูคมในฝัก ทำเป็นเงียบๆ ขรึมๆ ไว้” เสร็จ มันตายเองน่ะ ...กิเลสมันไม่ตาย เราตายเอง เป็นบาดทะยักตาย บาดตัวเอง

จนมันมีปัญญาขึ้นมา แล้วจะรู้ว่า...ไอ้รูปแบบอะไรนี่ มันก็มีประโยชน์บ้าง ...แต่อย่าไปผูกเอาจริงจัง

เอ้า เอาแล้วเท่านี้  ไป ภาวนากันเยอะๆ รู้ตัวมากๆ

..............................